مقایسه ی خودکارآمدی تحصیلی، سازگاری و کیفیت زندگی در مدرسه در دختران عادی و بی سرپرست مقطع راهنمایی شهر مشهد

با توجه به افزایش روزافزون کودکان و نوجوانان بی سرپرست و آسیب های هیجانی و مشکلات تحصیلی که در آن ها بر اثر جدایی از کانون خانواده به وجود می آید، ضرورت شناسایی ویژگی های روان شناختی و آموزشگاهی دانش آموزان بی سرپرست و ارایه ی خدمات روان شناختی و تربیتی متناسب به ایشان بیشتر احساس می شود، لذا هدف این پژوهش، مقایسه ی خودکارآمدی تحصیلی، سازگاری و کیفیت زندگی در مدرسه در دختران عادی و بی سرپرست مقطع راهنمایی است. روش پژوهش حاضر علّی مقایسه ای بود و جامعه ی آماری، دانش آموزان دختر مقطع راهنمایی شهر مشهد را که در سال تحصیلی 92- 91 مشغول به تحصیل بودند، در بر می گرفت. نمونه ی آماری شامل 25 دختر بی-سرپرست و 125 دختر عادی بود. با توجه به محدود بودن تعداد دختران بی سرپرست در مقطع مورد نظر، کل جامعه ی آماری (معادل 25 نفر) به صورت سرشماری به عنوان نمونه انتخاب شد. سپس با استفاده از جدول مورگان و با در نظر گرفتن شرایطی نظیر معلم، مدرسه و موقعیت مدرسه و کلاس، به ازای هر دانش آموز بی سرپرست از بین دانش آموزان عادی همکلاسی آن ها به صورت تصادفی از هر کلاس 5 دانش آموز به عنوان نمونه ی عادی برگزیده شد. ابزار پژوهش عبارتند از: پرسشنامه ی خودکارآمدی تحصیلی مورگان و جینکز، پرسشنامه ی سازگاری سینها و سینگ و پرسشنامه ی کیفیت زندگی در مدرسه ی اندرسون و بورک. داده ها از طریق آزمون آماری t مستقل و تحلیل واریانس چند متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان داد: 1- بین خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان عادی و بی سرپرست تفاوت معناداری مشاهده شد؛ به طوری که دانش آموزان عادی نسبت به دانش آموزان بی سرپرست، نمرات بالاتری در خودکارامدی تحصیلی کسب کردند. 2- دانش آموزان عادی و بی سرپرست از نظر سازگاری به طور معناداری متفاوت از یکدیگرند؛ به نحوی که دانش آموزان عادی نسبت به دانش آموزان بی سرپرست نمرات پایین تری در سازگاری کسب کردند. 3- دانش آموزان عادی و بی سرپرست ادراک متفاوتی از کیفیت زندگی در مدرسه دارند؛ به طوری که دانش آموزان عادی نسبت به دانش آموزان بی سرپرست نمرات بالاتری در کیفیت زندگی در مدرسه به دست آوردند.